گهیځ
کابل-ګهیځ نیوز( ۲۰ حوت۱۴۰۱):
در این شکی وجود ندارد که فصل بهار یکی از زیباترین فصل‌های سال است که طراوت و تازگی را با خود دارد و امیدی برای آینده محسوب میشود. در این بهار، کشور ما مثل زنده شدن طبیعت و گیاهان و رویش گل‌ها، سبزه‌ها و شگوفه‌ها در طبیعت زیبا، زندگی جدید را تجربه میکند، همچنان امید است که در دل خزانی، زخمی و درد دیده هموطنان ما نیز گل‌های عشق، محبت، همدلی، برادری، همکاری و اتحاد جوانه بزند.
فصل بهار، در حقیقت زیبایی و جذابیت خاصی در میان فصل‌های سال دارد و هیچ فردی را نخواهیم یافت که شور و اشتیاق در بهار در زندگی نداشته باشد.
با رسیدن بهار طبیعت ردای سبز بر تن میکند و پرندگان از خواب زمستانی بیدار شده با نغمه‌ها و سروده‌های فرح‌بخش، دل‌های غمگین انسان را شاد ساخته و انسان‌ها را به مهرورزی، گره‌گشایی و همگرایی فرا میخوانند. در اصل فصل آشتی و از خودگذری به استقبال ما آمده که نباید آنرا از دست دهیم.
هموطن، بهار، پیام‌آور صلح و تعادل است و اینکه در سایه عدل زندگی زیبا میشود. با آمدن و دیدن بهار سبزه زار رحمت و مهربانی خداوند متعال را بیاد بیاوریم و باهم مهربان باشیم شاید فردا نباشیم.
بهار چشمهای مهر و محبت پروردگار هستی است که بسوی آدمیان و همه موجودات روی زمین سرازیر میشود. انسان‌ها اگر به اثر غفلت، خداوند و بهاری را که یکی از نشانه‌های الله متعال است فراموش کنند؛ الله مهربان هرگز ما را فراموش نمیکند و با دگرگونی فصل‌ها به جلوه‌گری قدرت بی پایانش می‌پردازد تا دل‌های مرده‌ای انسان‌ها به یاد او بیافتند و به شوق او بتپند و بر اثر تماشای جلوه‌هایش اشک توبه و استغفار از چشمهای بی‌مهر انسان جاری شود.
اساس خلقت هستی بر میگردد، به حکمت و قدرت پروردگار عالمیان که آینه‌ای برای شناخت انسان از قدرت‌های بی کران رب طبیعت است.
بهار یکی از با شکوه‌ترین نشانه‌های خداوند در روی زمین است که میتوان با تماشای آن راهی بسوی خدا یافت و با تماشای زیبایی‌های خداوند در روی زمین به لطف و مهربانی آفریدگار جهان پی برد.
سعدی پی زیبا سروده است:
آفرینش همه تنبیه خداوند دل است دل ندارد که ندارد به خداوند اقرار
خبر هست که مرغان سحرمی گویند آخر ای خفته! سر از خواب جهالت بردار
طبیعت بهار، به عنوان یکی از نشانه‌های خدا، سرشار از درس و عبرت برای انسان غافل است. دلی که بیدار است در هر نشانه و پدیده عبرتی می بیند و از هر نشانه‌ای درس بهتر شدن و مهربان شدن می‌آموزد. بیدار دلان از آمدن بهار و زنده شدن طبیعت سبز درس تحول نیک و آماده شدن برای آینده بهتر می‌آموزند.
اگر طبیعت شگوفا میشود و زیبایی‌های خود را به رخ ما به نمایش میگذارد، ما نیز میتوانیم زیبای‌های انسانی خود را به رخ همدیگر بکشیم. اگر بهار فصل آغاز زندگی و طراوت گیاهان است، چرا ما اینگونه نباشیم؟
نباید فراموش کنیم که دگرگونی مثبت و تغییر هر پدیده‌ای در عالم را خداوند متعال به دست انسان و خواست بشر نهاده است. اگر انسان بخواهد در وضعیت جامعه و کشور خود و زندگی هم نوع خود روزنه‌ای امید و سرور بگشاید. نیاز است که تحول را از خود آغاز کند؛ تحول اخلاقی، همدلی، همپذیری، اتحاد و برادری و پاک ساختن قلب‌ها از کینه و کدورت‌های ذات البینی را در وجود خود ایجاد کند تا بتواند در جامعه و طبیعت مؤثر واقع شود.
هر چه بگویم و بنویسیم برای زیبایی‌های بهار کافی نیست نیاز مبرم است که دل خزان ملت خود را با آمدن بهار طراوت و تازگی ببخشیم.
حالا مسؤلیت و مکلفیت ما در قبال فصل بهار چیست و چی باید کرد؟
نخستین مکلفیت ما، درس و عبرت از تازه شدن طبیعت و آمدن فصل بهار در زندگی است. اگر بعد از مردن طبیعت زنده شدن آنرا تماشا میکنیم فراموش نکنیم که بعد از پایان زندگی دو باره زنده شدن ما هم حق است و گریزی نیست. نیاز است که از خود درس جوانمردی، همکاری، همدلی و هم پذیری به جای گذاشته و از وجود ما خیری برای ملت ما و وضعیت خزانی مردم ما برسد.
دومین مکلفیت ما، ادامه سبز نگهداشتن طبیعت در کشور ما است که نیاز به زحمت و تلاش انسان دارد. اگر ما طبیعت خود را زیبا نسازیم شاید فردا درختی و گلی برای تماشای ما نباشد نیاز است که هر فرد این ملت به اندازه توانایی خود در زیبا ساختن فصل بهار سهم داشته باشد و حد اقل هر فرد یک نهال در مکان‌های مختلف سرزمین ما غرس کنند تا از خیر آن برای همیشه مستفید شویم.
سومین مسؤلیت ما، اعمار ویرانی مادی و معنوی جامعه است که با دیدن بهار و امید برای آینده در ساختن کشور سهم گرفته دل‌های ویران و نا امید برادران و خواهران خود را آباد ساخته و شادی را نصیب شان کنیم.
چهارمین مکلفیت ما، صفا ساختن و پاک نگهداشتن طبیعت زیبای بهاری است که همه در قبال آن احساس مسؤلیت داشته باشیم.
پنجمین مکلفیت ما، درس گرفتن از تجربه‌های سال گذشته و تنظیم یک برنامه مفید برای کشور ما و زندگی شخصی ما در فصل بهار میباشد.
ششمین مسؤلیت ما، دگرگونی مثبت در زندگی خود ما و مردم ما است که هر کس باید سهم خود را در آن ادا نماید.
همچنان پی بردن به عظمت و قدرت خداوند متعال توسعه صله رحمی، دعا و مناجات و امر به نیکویی‌ها و از بین بردن مشکلات و کاستی‌ها از مسؤلیت‌های ما بشمار میرود.
