حفظ جان ‌و مال ملت و خاک را باید اولویت داد!!

طی هفته ایکه گذشت، سازمان ملل متحد در گزارشی از موجودیت و فعال بودن “سیف العدل” رهبر جدید سازمان القاعده در ایران خبر داده بود و جدیداً وزارت خارجه ایالات متحده امریکا هم گفته است که ارزیابی های آنها هم همان ارزیابی سازمان ملل را تصدیق می کند که” سیف العدل” رهبر جدید سازمان القاعده در ایران زندگی می‌کند.
موضوع روابط دو جانبه بین سردمداران ایران و سران سازمان القاعده قبل از این نیز گاه گاهی در رسانه های غربی و عربی مورد بحث قرار گرفته است و برخی از رسانه ها در این مورد گزارشات و نوشتار های مستندی نیز به نشر سپرده اند، موضوعی که سردمدران ایران هیچ گاهی به آن اعتراف نکرده اند ولی با توجه به اسناد و شواهد دست داشته، این روابط دو جانبه از زمانه های زیادی بر قرار است.
چنانچه پس از واقعات خونین یازدهم سپتمبر سال ۲۰۰۱ میلادی و حمله بر برج های دوگانه تجارتی بر نیویارک، رسانه ها چندین بار از موجودیت اسامه بن لادن و سایر سران سازمان القاعده در ایران گزارش های را منتشر کردند ولی سردمداران ایرانی همواره موجودیت چنین رابطه و همچنان حضور سران سازمان القاعده در داخل خاک ایران را رد نموده اند.
هر چند مقامات ایرانی چه در گذشته و چه در حال، موجودیت هر گونه رابطه بین آنها و سران سازمان القاعده را به شدت تکذیب می نمایند ولی با توجه به این فورمول خیلی معروف سیاستمداران غربی که” دشمن دشمن دوست است”، موجودیت چنین تماس ها و ارتباطات و همچنان حضور سران سازمان القاعده در خاک ایران را نمی توان به دیده شک نگریست.
در ظاهر امر باور کردن به این حرف که رهبران سازمان القاعده در خاک ایران پناهنده باشند، از لحاظ سیاسی و اختلافات مذهبی میان هردو، اندکی بعید به نظر می رسد ولی با توجه به همان فورمول سیاست که قبلاً ذکر شد، بعید هم نیست که رهبر جدیدا تعیين شده سازمان القاعده در ایران زیست داشته باشد و از آنجا فعالیت های سیاسی و نظامی خود را تنظیم کند.
با این همه جان موضوع این جاست که رژیم حاکم بر ایران از راه انداختن این گونه بازی دو گانه چه هدفی دارد و کدامین منافع خویش را در پناه دادن و زمینه مساعد ساختن برای هر گروهی ولو دارای هر گونه نظریات سیاسی و مذهبی باشد، دنبال می کند؟
از سوی دیگر اگر نیک بنگریم این تنها ایران هم نیست که در مقابل افغانستان و منافع کوتاه مدت و دراز مدت آن کشور دو گونه و دوگانه بازی می کند، همسایه جنوبی افغانستان( پاکستان) نیز از سالیان درازی به این سو چنین کرده و درست همچو ایران، با استفاده از اندک ترین موقع، سیاست دو پهلو و دو چهره اش را در برابر افغانستان جنگ زده و در گیر معادلات خونین جهانی آشکار ساخته است.
حمایت قاطعانه پرویز مشرف دیکتاتور نظامی پاکستان از دور اول حکومت طالبان در افغانستان و سپس چرخش یکصد و هشتاد درجه یی آن در زمان مخالفت سیاسی و نظامی امریکا و غرب با آن حکومت و یک دست شدن وی با حمله وحشیانه امریکا بر خاک افغانستان، بیست سال و اندی پیش از امروز را می توان به گونه “مشت نمونه خروار” یاد دهانی کرد.
یقین کامل داریم که ایران هم که از یک سو در میدان سیاست زرنگ تر و از سوی دیگر در میدان رقابت فربه تر از همسایه جنوبی ما (پاکستان) است، هیچ گاهی یک چنین فرصتی در راستای بازی سیاسی منطقه ای و فرا منطقه ای را از دست نمی دهد.
اما سوال اساسی این جا است که بالآخره جایگاه افغانستان در بین این همه بازی های سیاسی که در کنج و کنار کشور و در همسایگی ما راه افتیده اند یا پس از این راه می افتند، چه خواهد بود و سرنوشت محکوم به جنگ افغانهای بخت برگشته بالآخره به کجا خواهد انجامید؟
آیا ما باز هم قربانی بازی های شوم منطقه یی و فرا منطقه یی دیگران خواهیم شد و سالیان دراز دیگری را در انتظار ختم این بازی ها و دور شدن اثرات شوم آن از سرزمین و مردم خویش خواهیم ماند؟ یقین کامل داریم که این گونه سوال ها و تفکر در مورد پاسخ آن ذهن و ضمیر هر فرد با احساس افغان را می آزارد و به گونه یی در مورد آن به تفکر می پردازند.
با توجه به تجربه تلخ چند دهه گذشته و درگیر بودن افغانستان در جنگ های از خود و بیگانه، جای شکی نیست که این بار هم اگر خدای ناخواسته جنگی در منطقه در می گیرد ولو افغانستان به شکل مستقیم در آن دخیل باشد یا نباشد، از اثرات شوم آن در امان نخواهد ماند و باز هم این مردم مظلوم ما خواهند بود که بزرگترین بها را برای این جنگ خواهند پرداخت.
پس چه خوب است اگر حکام کنونی ما با توجه به اثرات شوم و نابود کننده این گونه جنگ ها از حکمت و درایت خاصی کار گرفته بدون این که در بازی های شوم منطقه یی و فرا منطقه یی دیگران سهیم شوند، اولویت های سیاست خارجی خود را بر اساس بی طرفی و حفظ منافع ملی و مردمی ملت خویش استوار سازند و نگذارند افغانستان جنگ زده و مردم همیشه قربانی در جنگ آن بیش از این در شعله جنگ های افروخته شده دیگران بسوزند و کشور شان بار دیگر به ویرانه مبدل گردد.
تجربه چندین دهه جنگ های تحمیلی دیگران و تجاوز های پیهم قدرت های خورد و بزرگ منطقه و جهان، طی سالیان متمادی نشان داده که در اولویت قرار دادن منافع کشوری و مردمی خود، به نفع مردم و کشور است و آسوده گی مردم و میهن در همان نهفته است و بس.

“پایان”
ـــــــــــــــــــــــ
برای تبصره ها و اخبار بیشتر به کانال خبری تلگرام،تویتر، ویب سایت و صفحه فیسبوک ما بپیوندید ⬇️
Tel:
https://t.me/+Vy9GsPl90MY3NjVl
twitter:
Tweets by GaheezAgency
Web: